Ivan Mažuranić bio je hrvatski pesnik Narodnog preporoda, političar i hrvatski ban u razdoblju od 1873. do 1880. godine. Rodio se u Novom Vinodolskom 1814. godine, a umro je u Zagrebu 1890. godine.
Školovao se u Novom Vinodolskom, a obrazovanje je nastavio dalje u Reci gde je pohađao klasičnu gimnaziju. Tokom školovanja naučio je brojne jezike, latinski, nemački, italijanski i mađarski. Kasnije, kroz život, naučio je još sve slavenske jezike, francuski i engleski jezik. Zbog toga je često prevodio brojna književna dela, prozu i poeziju.
1833. godine preselio se u Zagreb gde je slušao filozofiju. Upoznao je Ljudevita Gaja i mnoge druge preporoditelje pa se priključio Narodnom preporodu. Nakon toga, studiranje je nastavio u Mađarskoj, te se otada počeo ozbiljnije baviti književnošću. Od 1833. do 1837. godine studirao je u Zagrebu pravo na Akademiji.
U isto vreme kada se vratio u Zagreb i kada je studirao pravo, počeo je raditi u državnoj službi kao gimnazijski profesor. Nakon toga zaposlio se u Karlovcu, a tamo se i oženio Aleksandrom. Supruga Aleksandra bila je sestra Dimitrije Demetera, poznatog pesnika. U Karlovcu je Mažuranić ostao do revolucije i tada je ostvario i najveća postignuća u književnosti kao i neka publicistička i naučna dela. Naime, 1842. godine je dopunio “Osman” Ivana Gundulića i napisao spev “Smrt Smail-age Čengića” koji je objavio 1846. godine.
1848. godine Osrednji odbor s Ivanom Mažuranićem objavio je da prestaje svaka veza Hrvatske s Ugarskom te na snagu stupa Kraljevina Hrvatska, Slavonija i Dalmacija. Tada je postao voditelj Hrvatskog dikasterija u Beču na carskom dvoru. Od 1861. godine počeo je raditi u Saboru, a 1862. godine bio je zaslužan što se osnovao Stol sedmorice. U razdoblju od 1858. do 1872. godine postao je predsednik Matice ilirske.
Mandat za hrvatskog bana započeo mu je 1873. godine te je završio 1880. godine. Njegov nasljednik bio je Ladislav Pejačević.
Njegova književna dela govore o liričkim problemima. Bavi se problemima hrvatskog jezika i odnosom poezije i istorije. Pisao je za “Danicu” od početaka i postao jedan od najzapaženijih pesnika.
Što se tiče jezika, prvi je koji je ostvario moderan hrvatski rečnik. 1842. godine izdao je “Nemačko-ilirski slovar” s Josipom Užarevićem. To je bio hrvatsko-nemački rečnik koji se sastojao od 40 000 reči, a osim postojećih reči, uvrstili su i neke nove. Za velik broj područja, osmislilo je nove pojmove reči.
Kada se osnovala Matica ilirska, upravo je on izabran kao veliki pesnik toga vremena, da napiše XIV i XV pevanje epa Ivana Gundulića. Pre njega čak su tri pesnika pokušavala napisati pevanja, ali niko mu u tome nije bio ravan. Nakon njega više niko u tome nije ni pokušavao. Njegova dopuna u potpunosti se saživela s Gundulićevim jezikom i stilom.
Njegov šurak, pesnik Dimitrije Demeter, nagovorio ga je pošto je bio jako popularan, da napiše nešto za almanah “Iskra”. Bio je to spev “Smrt Smail-age Čengića”. Ovaj spev nadmašio je sve očekivanja.
Njegova najpoznatija dela su uz “Osman” (dopuna) i “Smrt Smail-age Čengića i: “Pozdrav Vinodolu”, “Hervati Magjarom”, “Danici ilirskoj”, “Vjekovi Ilirije”, “Javor”, “Peru” i druga.